کانون فرهنگی تبلیغی راه نور مشهد مقدس
آقا امام صادق علیه‌السلام فرمودند: «گروه‌هایى از مؤمنان جنّ به محضر امام حسین علیه‌السلام آمدند و عرض کردند: «اى مولاى ما! ما از شیعیان و یاران تو هستیم، آنچه را بخواهى به ما فرمان بده؛ اگر در همین جا باشى و به ما دستور نابودى همۀ دشمنانت را بدهى، ما قبل از اینکه از اینجا حرکت کنى، آن را اجرا مى‌کنیم.»
امام براى آنها دعاى خیر کرد، و به آنها فرمود: «آیا قرآن را که به جدّم رسول خدا صلى اللّٰه علیه و آله نازل شده نخوانده‌اید که مى‌فرماید: «بگو اگر هم در خانه‌هایتان بودید، آنهایى که کشته شدن بر آنها مقرّر شده بود، قطعا به سوى آرامگاه‌هاى خود بیرون مى‌آمدند.
(آل‌عمران/۱۵۴)، اگر من در وطن خود بمانم این مردم واژگون شده به وسیلۀ چه کسى آزمایش مى‌گردند، و چگونه آنها امتحان مى‌شوند، و چه کسى در قبر من سکونت گزیند؟
با اینکه خداوند هنگام «دحوالارض» (کشیده شدن و گستردگى زمین) آن قبر را براى من برگزیده است، و آن قبر را و پناهگاه شیعیان و دوستان ما نموده است؛ خداوند اعمال و نمازهاى آنها را بپذیرد و دعاهاى آنها را اجابت کند، و شیعیان ما در آنجا ساکن گردند، تا آنجا مایۀ ایمنى آنها در دنیا و آخرت از عذاب باشد؛ ولى شما در روز شنبه که روز عاشورا است و به قولى فرمود: در روز جمعه که روز عاشورا است، در آنجا حاضر گردید و در پایان آن روز کشته مى‌شوم، و بعد از من کسى از اهل و خویشان و برادرانم و اهل بیتم (که دشمن با آنها بجنگد) باقى نخواهد ماند، و سر بریده‌ام را براى یزید بن معاویه بفرستند…
اللهوف، ج ۱، ص ۶۶
